Ένα από τα αγαπημένα μοτίβα των τελευταίων χρόνων,
από τότε που ενέσκηψε η οικονομική κρίση η οποία, όμως, στην ελληνική περίπτωση
έχει βαθύτερα χαρακτηριστικά, ήταν ότι για όλα φταίει η γενιά της
μεταπολίτευσης.
Το τελευταίο πράγμα που προτίθεμαι να κάνω είναι να
υπερασπίσω αυτήν τη γενιά της οποίας οι οιωνοί εκπρόσωποι συμπεριφέρθηκαν με
τρόπο που, τουλάχιστον, ερχόταν σε καταφανή αντίθεση με τις διακηρύξεις της.
Η τραγωδία είναι πως ανάλογες συμπεριφορές & διαψεύσεις η ελληνική κοινωνία γνώρισε πολλές στην ιστορική διαδρομή της αλλά,
το πρόταγμα στην προκειμένη περίπτωση είναι πως ο λαϊκισμός και η διαφθορά δεν
ήταν προνόμιο της μεταπολιτευτικής γενιάς. Κατατρύχει το δημόσιο βίο από
δημιουργίας του ελληνικού κράτους, ίσως, ακόμη και την εποχή που ο ελληνικός
πολιτισμός μεγαλουργούσε και άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην ανθρώπινη
ιστορία.
Και όλα συγκλίνουν στην εκτίμηση πως από αυτήν τη μάστιγα δεν
πρόκειται να απαλλαγούμε. Το ουσιαστικό πρόβλημα είναι ότι υιοθετήσαμε άκριτα
δυτικούς θεσμούς χωρίς να τους νοιώθουμε δικούς μας με αποτέλεσμα τη στρεβλή
λειτουργία τους. Αυτό δεν σημαίνει αμφισβήτηση της δημοκρατικής πορείας της
χώρας.
Η δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει με πολλούς και
διαφορετικούς θεσμούς.
Αυτοί που διαμόρφωσε ο αγγλοσαξωνικός κοινοβουλευτισμός,
ο Διαφωτισμός και η Γαλλική επανάσταση, το δυτικό, δηλαδή, πρότυπο φαίνεται να
μην προσιδιάζουν στην ελληνική νοοτροπία.
Η αθηναϊκή δημοκρατία ήταν κάτι πολύ
διαφορετικό από τη σύγχρονη εκδοχή της. Δυστυχώς, η απουσία, στο νεότερο
ελληνικό κράτος, βούλησης και ισχυρής διανόησης δεν βοήθησε στην αναζήτηση ενός
καλύτερου αποτελέσματος. Αυτό είχε και τις σημερινές τραγικές συνέπειές του.