Όταν λέγεται ότι έχουμε πάψει να παράγουμε πολιτική σκέψη και λόγο, εννοείται ότι σκεφτόμαστε και ενεργούμε είτε μεταπρατικά (εισάγουμε θεωρίες και τις φτιάχνουμε, τις προσαρμόζουμε, τις κόβουμε και ράβουμε για να ταιριάξουν με το ελληνικό καλούπι) είτε αναχρονιστικά (αναλωνόμαστε σε ρητορική και προβλήματα του περασμένου αιώνος).
Σε έναν κόσμο που πρόκειται να γνωρίσει σημαντικές
γεωπολιτικές αλλαγές και μετατόπιση/διάχυση της ισχύος, η Ελλάδα συνεχίζει να
κινείται εκτός πραγματικότητας.
Είναι κυριολεκτικά εγκλωβισμένη στο πολιτικό
σύστημα που μάχεται - μάταια - να διατηρηθεί/ανανεωθεί/ανακυκλωθεί με
ιδεολογικά μανιφέστα που υπόσχονται τα Νησιά των Μακάρων άπαξ και εφαρμοστούν.
Για να καταστεί σαφές, ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας
που θα χάσει η Δύση την παγκόσμια κυριαρχία της.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Angus
Maddison «η Βιομηχανική Επανάσταση και η επεκτατική αποικιακή πολιτική των
Ευρωπαίων οδήγησαν την Ευρώπη το 1870 στην πρώτη θέση διαμορφώνοντας περίπου το
28% του παγκόσμιου ΑΕΠ».
Ως εκ τούτου, ο 19ος αιώνας ανήκει αποκλειστικά στην
Ευρώπη και ιδίως στη Μεγάλη Βρετανία.
Είναι επίσης ο αιώνας, κατά τον Oswald
Spengler, όπου αρχίζει να επικρατεί η δυτικοκεντρική αντίληψη της Ιστορίας και
του Πολιτισμού.
Η Δύση έφτασε στο αποκορύφωμά της με την άνοδο των ΗΠΑ ως
παγκόσμια δύναμη μετά το τέλος του Β” Παγκοσμίου Πολέμου, όπου η οικονομική της
κυριαρχία έφθασε στο μέγιστο επίπεδο την περίοδο 1950 – 1970 με ποσοστό
συμμετοχής στο παγκόσμιο ΑΕΠ που άγγιζε το 30%.