Με «δημοπρασία» «αγοράζουν συμμαθητές - σκλάβους», μαθητές σε δημόσιο Λύκειο, της Αυστραλίας !!!

«Aφίσα» σε δημόσιο Λύκειο, της Αυστραλίας, που διαφημίζει την «Ημέρα Σκλάβων», όπου με «δημοπρασία», οι μαθητές «αγοράζουν συμμαθητές - σκλάβους», που θα κάνουν τα θελήματα στο «αφεντικό» τους, ώστε το σχολείο να κερδίσει χρήματα!!!

Στην Αυστραλία, από το 2008,  εφαρμόζεται ένα σύστημα αξιολόγησης και κατάταξης των σχολείων, που  βασίζεται σε ετήσιες εθνικές γραπτές μαθητικές εξετάσεις.

Το National Assessment  Program  Literacy and Numeracy (Naplan)

όπως αποκαλείται,  αφορά στους  μαθητές των Γ΄, Ε΄ Δημοτικού καθώς &  Α΄, Γ΄ Γυμνασίου. Μετρά κάποιες αριθμητικές  και γλωσσικές δεξιότητες & αποτελεί το «μέτρο»,  μέσω του οποίου, οι εκπαιδευτικές αρχές εκτιμούν, κατά πόσο τα σχολεία και οι μαθητές συναντούν τα επιθυμητά εκπαιδευτικά αποτελέσματα (Νational Assessment Program, n.d.)              

Τα αποτελέσματα αυτά, δημοσιοποιούνται στην επίσημη ιστοσελίδα του  My School και είναι ελεύθερα προσβάσιμα, επιτρέποντας στον καθένα, να έχει πληροφορίες για τα 10.000 σχολεία της  επικράτειας, ως προς  τις επιδόσεις, το μαθητικό προφίλ, την χρηματοδότηση κ.α. (My School, n.d.).

Οι υποστηρικτές του Νaplan,  ισχυρίζονται ότι προωθείται η εκπαιδευτική ισότητα, διότι τίθενται  ίδιοι στόχοι, για όλα τα σχολεία, όλων των κοινωνικών προελεύσεων.

Επίσης πιστεύουν ότι αυξάνεται η  ποιότητα  εκπαίδευσης, αφού ο ανταγωνισμός επιτρέπει στους «καταναλωτές» να κάνουν καλύτερες επιλογές, σχετικά με τα προϊόντα, όπως θεωρούν και την  εκπαίδευση (Grattan, 2010).

Ακόμη, βοηθά τους γονείς να επιλέξουν «σωστά» σχολείο και τους εκπαιδευτικούς να γίνουν καλύτεροι, με υψηλότερους μισθούς, ανάλογα με την αξία τους (ό.π.).
Η κριτική που ασκείται, υποστηρίζει, ότι  οι δοκιμασίες αυτές, αγνοούν τους κοινωνικοοικονομικούς παράγοντες και υποθέτουν ότι όλοι οι μαθητές κατάγονται από το ίδιο περιβάλλον.

Παρέχουν χαμηλή ποιότητα πληροφοριών, διότι οι μαθητικές  επιδόσεις δεν είναι δυνατόν να εκτιμώνται από ένα μεμονωμένο τεστ (Hornsby & Wu, 2012). 

Καλύπτουν ένα πολύ μικρό μέρος του αναλυτικού  προγράμματος, που έχει προτεραιότητα  σε βάρος άλλων διδακτικών αντικειμένων. 

Επιδρούν  αρνητικά στην στάση των μαθητών στην μάθηση, απαιτούν πολλά χρήματα που θα μπορούσαν να τοποθετηθούν πιο εποικοδομητικά.

Το χειρότερο όμως, είναι η ταμπέλα του αποτυχημένου σχολείου, που στιγματίζει και  απαξιώνει μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς (ό.π.).

Επιπλέον, πολύς αντίλογος υπάρχει και  ως προς την  αποτελεσματικότητα των ίδιων των δοκιμασιών ως εργαλείων, διότι σχεδιάστηκαν προκειμένου να συγκρίνουν την επίδοση  πολύ μεγάλων ομάδων (αγόρια-κορίτσια, αγροτικές-αστικές περιοχές, μαθητές αγγλόφωνοι και μη) και όχι μεμονωμένων μαθητών, ή σχολείων, συνεπώς,  δεν μπορούν να  παρέχουν ασφαλή, αξιόπιστα γενικευμένα  συμπεράσματα (ό.π.).

Ο Συνδικαλιστικός Φορέας των εκπαιδευτικών (Australian Education Union, 2013), προσφάτως, κατάφερε να ψηφιστεί  νόμος που απαγορεύει την δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων του Νaplan, ωστόσο, όμως, μέχρι τώρα δεν εφαρμόζεται, στο όνομα της ελευθερίας του τύπου.

Oι επιπτώσεις

Aναλυτικό πρόγραμμα: 

Οι πιο σοβαρές επιπτώσεις αφορούν στην συρρίκνωση του αναλυτικού προγράμματος, που χρησιμοποιείται μονοδιάστατα, εξυπηρετώντας τις ανάγκες του Nalpan  και  δεν προετοιμάζει κατάλληλα τους μαθητές για το μέλλον (Hornsby & Wilson, 2012).

Οι εκπαιδευτικοί πιέζονται να διδάξουν ύλη, που ορίζεται στενά, από το περιεχόμενο των εξετάσεων, σπαταλώντας ατελείωτες διδακτικές ώρες και ώρες επιμορφωτικών σεμιναρίων σε έναν τομέα (ό.π.).

Αυτή η ομοιομορφία, σε μια τόσο αχανή χώρα, δεν έχει καμία εκπαιδευτική λογική, αποτελεί μόνον βιομηχανική προσέγγιση, λειτουργεί ανεξάρτητα από τις ανάγκες του κάθε μαθητή, ή της κάθε περιοχής (Gill, 2011).

Η μονομέρεια αυτή, προκαλεί  υποβάθμιση των υπόλοιπων διδακτικών και γνωστικών αντικειμένων, ακόμη και την κατάργηση σχολικών συμβούλων (Hornsby  & Wilson, 2012). 

Η μεγαλύτερη απώλεια καταγράφεται στα καλλιτεχνικά μαθήματα, με συνέπεια, να καταστρέφεται η ατομικότητα, η δημιουργική φαντασία, μιας και αναγκάζονται  όλοι οι μαθητές, ως ρομπότ, να ανταποκρίνονται πανομοιότυπα, σαν ένα είδος εκπαιδευτικού τσίρκου, όπου αποτελούν τα εκπαιδευμένα ζώα και οι δάσκαλοι τους θηριοδαμαστές (Gill, 2011).

Μαθητές

Μαθησιακές επιδόσεις:

Aν και θα ανέμενε κάποιος αύξηση των επιδόσεων στα αντικείμενα όπου δίνεται τόση έμφαση, συμβαίνει  το αντίθετο. Την τελευταία δεκαετία, η απόδοση των Αυστραλών μαθητών στην γλώσσα και τα μαθηματικά, έχει πέσει αισθητά και δείχνει στέρηση βασικών δεξιοτήτων.Οι μισοί μαθητές του Γυμνασίου είναι κάτω από τα minimum διεθνή standards(Bita, 2016).

Ευάλωτες κοινωνικές ομάδες:

Οι χαμηλές επιδόσεις, εμφανίζονται κυρίως στους αυτόχθονες πληθυσμούς, σε μαθητές από χαμηλά κοινωνικά στρώματα,  απομακρυσμένες περιοχές, με ειδικές ανάγκες (Walter,2011), που δέχονται το μεγαλύτερο  βάρος,  μιας και η σύνδεση επιδόσεων και κοινωνικου-οικονομικού υπόβαθρου, είναι άμεση.

Ένα μεγάλο ποσοστό,  δεν έχει αποκτήσει τις βασικές δεξιότητες που χρειάζονται για την αναζήτηση εργασίας, με αποτέλεσμα να μην διαθέτoυν τα στοιχειώδη προσόντα, προκειμένου να μπορέσουν να εργασθούν (The Age, 2016).  Η χαμηλή τους μόρφωση, θα τους οδηγήσει σε  ανεργία, χαμηλό εισόδημα, φτώχια, κοινωνική απομόνωση, διαχωρισμό, εγκληματικότητα, επιπτώσεις ακόμη και  στην υγεία (Bita, 2015 & Cobbold,  2016 ).

Σχέσεις-Ανταγωνισμός:  

Ο αγώνας του κάθε σχολείου να γίνει το καλύτερο, με την καλύτερη κατάταξη εθνικά, έχει τεράστιο κόστος, διότι, δημιουργείται κλίμα ανταγωνισμού και έλλειψης συνεργασίας ανάμεσα σε μαθητές, ανάμεσα σε σχολεία, ακόμη και ανάμεσα σε εκπαιδευτικές περιφέρειες, που αισθάνονται πίεση και φόβο, από τις συγκρίσεις (Gill, 2011).

Eκπαιδευτικοί

Εργασιακή εξουθένωση - Παραιτήσεις: 

Η αυξανόμενη ανάγκη για  διαρκή βελτίωση των αποτελεσμάτων των μαθητών, υπερφόρτωσε  τους εκπαιδευτικούς με βαρύ όγκο εργασίας και υψηλό εργασιακό άγχος (Allan & Tenenbaum , 2016).

Παρατηρείται έξαρση του συνδρόμου της εργασιακής εξουθένωσης (burn out),  αλλά και  κύμα φυγής και παραιτήσεων (Lumsden,  2015).

Πρόσφατες έρευνες, έδειξαν ότι οι εκπαιδευτικοί εγκαταλείπουν το επάγγελμα στα πρώτα πέντε χρόνια εργασίας, σε ποσοστά 30-50%, ένας αριθμός που έχει τριπλασιαστεί τα τελευταία έξι χρόνια (Allan & Tenenbaum , 2016).
Οι Αυστραλοί εκπαιδευτικοί εργάζονται περισσότερες ώρες από τον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ, εκτελώντας πολλά γραφειοκρατικά καθήκοντα εκτός των διδακτικών τους (AEUVIC, n.d). Σύμφωνα με το  Australian Education Union

(2014),  οι δάσκαλοι  εργάζονται 47.9 έως 50 ώρες την εβδομάδα, στην δευτεροβάθμια  47.6, ενώ το εργασιακό φορτίο είναι τεράστιο για τους διευθυντές.

Επίσης, από το 2018,  θα είναι υποχρεωμένοι ανά 5ετία  να συμμετέχουν σε 100 ωρών πρόγραμμα επαγγελματικής βελτίωσης,  αλλιώς χάνουν την δυνατότητά τους να εργάζονται (Board of Studies, NSW, n.d.).

Υπάρχει, ακόμη, το Πρόγραμμα Βελτίωσης των Εκπαιδευτικών, (Teacher Improvement Program,) που εφαρμόζεται τελευταία (Allan & Tenembaum, 2016 ).

Σύμφωνα με αυτό, όσων η απόδοση κρίνεται ως ανεπαρκής, βάση ετήσιου  πλάνου απόδοσης και ανάπτυξης, όπου, συνδυάζονται οι στόχοι του Υπουργείου Παιδείας και του σχολείου, μπορεί να απολυθούν μέσα σε διάστημα 10 εβδομάδων (Phillips, 2016). Στην διάρκεια του προγράμματος, είναι σε ιδιότυπο  καθεστώς παρακολούθησης (από διευθυντή, κ.α.), περιορισμού και απομόνωσης και αν δεν καταφέρουν  να αποδείξουν ότι βελτιώθηκαν, απολύονται(Allan & Tenenbaum 2016).

Aξίζει να αναφέρουμε, ότι το πρόγραμμα αυτό, έγινε αποδεκτό το 2013, από τους συνδικαλιστικούς φορείς των εκπαιδευτικών, σε δύο πολιτείες, την Νέα Νότια Ουαλία και την Βικτώρια (Phillips, 2016).

Xρηματοδότηση: 

Η Αυστραλία, έχει ένα από τα πιο ιδιωτικοποιημένα εκπαιδευτικά συστήματα, ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ. 

Περισσότερα από το 40% των μαθητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, παρακολουθούν ιδιωτικά σχολεία (θρησκευτικά, ή ανεξάρτητα). Επίσης,  είναι μια από τις λίγες χώρες, που το δημόσιο κράτος χρηματοδοτεί την ιδιωτική εκπαίδευση (Zyngier, 2015).

Η χρηματοδότηση όλων των τύπων σχολείων, στηρίζεται στα αποτελέσματα του Νaplan,  με αποτέλεσμα, τα τελευταία έτη στα δημόσια σχολεία να μειώνεται, ενώ αντιθέτως αυξάνεται  για τα καθολικά και τα ανεξάρτητα-ιδιωτικά (ό.π.). Ακόμη και το ύψος των επιδοτήσεων για μαθητές με ειδικές ανάγκες διαφέρει ανάμεσα στα δημόσια και ιδιωτικά (Bita, 2015).

Συγκεκριμένα, από το 1999 -2014, η χρηματοδότηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης σε ολόκληρη την επικράτεια, αυξήθηκε κατά 39%, σε σύγκριση με 17% των δημοσίων σχολείων (Save Our Schools, 15/2/2016).

Ευνόητο είναι, ότι, η  υποχρηματοδότηση των δημόσιων σχολείων, πλήττει τις ευάλωτες  κοινωνικά ομάδες, εκ των οποίων περισσότεροι από 80%  φοιτούν εκεί (Bita, 2015), διότι  δεν λαμβάνουν τα εθνικά standards στις εξετάσεις Νaplan.

Συνεπώς, τα δημόσια σχολεία  αναζητούν άλλες πηγές εσόδων, για να καλύψουν τις οικονομικές τους ανάγκες, όπως το να οργανώνουν  παζάρια,  βραδιές ντίσκο στα σχολεία, «Μufti» days» (οι μαθητές «αγοράζουν» την άδεια να φορέσουν ρούχα διαφορετικά από την μαθητική τους στολή). 

Οι πιο ευφάνταστες ιδέες, έχουν και την μεγαλύτερη επιτυχία, όπως η «ημέρα πυτζάμας»,  ή η «μέρα σκλάβων» (γίνεται «δημοπρασία» ανάμεσα στους μαθητές, ώστε να «αγοραστεί» ο σκλάβος-μαθητής, που θα κάνει τα θελήματα στο «αφεντικό» του)!!!

Την μεγαλύτερη πηγή εσόδων, όμως, για τα δημόσια σχολεία, αποτελούν οι «ξένοι» μαθητές, μέσα από το Πρόγραμμα Αλλοδαπών Μαθητών, ακόμη και δημοτικού, με πολύ πρόσφατο νόμο του 2016, (Overseas students program), των οποίων τα δίδακτρα μοιράζονται ανάμεσα στις επίσημες εκπαιδευτικές αρχές και στα  σχολεία, όπου εγγράφονται.

Χρειάζεται να αναφέρουμε, ότι η Αυστραλία είναι η πιο ακριβή χώρα για ξένους μαθητές,  δεδομένου ότι δεν παρέχεται δωρεάν εκπαίδευση σε μετανάστες για το δημόσιο σχολείο. 

Οι τύποι της βίζας (άδειας εισόδου στην χώρα) που απαλλάσσουν  από δίδακτρα είναι ελάχιστες.

Έτσι, η εκπαίδευση, μετατρέπεται σε πολύ ακριβό προϊόν προς πώληση και συνδέεται  με την μετανάστευση  και  με την εξαγορά της ποθητής άδειας εισόδου (Acharya, 2016).

Είναι αυτή την στιγμή το τρίτο κατά σειρά προϊόν που επιφέρει έσοδα στην χώρα (μετά τα μεταλλεύματα  και αγροτικά προϊόντα) (Hall, 2014).

Δυο λόγια για επίλογο: 

Το μοντέλο της Αυστραλίας, συνδέεται με πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, με συνέπειες ολέθριες για την δημόσια εκπαίδευση και τον μαθητικό πληθυσμό που φοιτά σε αυτήν.  

Οι κατατάξεις και μετρήσιμες αξιολογήσεις, αποτελούν εργαλεία μιας απολύτως επιλεκτικής και άνισης εκπαίδευσης, όπου μια μικρή ομάδα μαθητών,  έχει επιτυχή πρόσβαση στα μορφωτικά αγαθά, ενώ η  πλειοψηφία, παραμένει  ουσιαστικά αμόρφωτη, χωρίς κριτική σκέψη, για μελλοντική εύκολη χειραγώγηση.

Είναι αυτό που θέλουμε για την δική μας χώρα, είναι  η επόμενη μέρα που ονειρευόμαστε ;

                                                           Καπίρη Δόξα

                                              ΠΗΓΗ: www.alfavita.gr