Όταν η κοινοβουλευτική αριστερά αποδέχτηκε την
συνθήκη του Μάαστριχτ, και αργότερα αποδέχτηκε το ευρώ, απώλεσε την αυτογνωσία
της.
Η αριστερά με τις ενέργειες αυτές, απεκόπη παντελώς
από την παράδοση του μαρξιστικού πολιτικού ορθολογικού ανθρωπισμού.
Ο σύριζα, «η πρώτη φορά αριστερά», εκτελεί πια με
θαυμαστή επιμέλεια τις πολιτικές λιτότητας. Αυτό είναι κατάντημα.
Η ευρωπαϊκή και η δική μας αριστερά, με οποιοδήποτε
προσωνύμιο, αποδέχτηκαν το γεγονός ότι στην ελεύθερη αγορά δεν μπορεί να
υπάρξει γενική κρίση (ύφεση) και ότι η πλήρης απασχόληση είναι η φυσική
κατάσταση της οικονομίας.
Σύμφωνα με αυτό τον φυσικό αυτοματισμό της
οικονομίας, δεν υπάρχει ανάγκη κρατικής διακυβέρνησης και καθοδήγησης των
οικονομικά δρώντων, επιχειρήσεων και εργαζομένων, ή ακόμα να υπηρετηθούν στόχοι
κοινωνικού ενδιαφέροντος.
Όλοι αντιδρούν στα «σήματα των τιμών» που στέλνει η
αγορά, και μέσω αυτών επιδιώκουν την δική τους μεγίστη ωφέλεια, και κατ
επέκταση του κοινωνικού συνόλου.
Ο D. Ricardo (Κεφ. XX1, Effects of Accumulation on
Profits and Interest, of his Principles, σελ. 192-3) τονίζει «…ότι δεν μπορεί
να υπάρξει αδρανές κεφάλαιο στη χώρα, επειδή η ζήτηση καθορίζεται από την
προσφορά. Κανείς δεν θα παρήγε, αν δεν είχε στόχο την κατανάλωση και την
πώληση, και ποτέ δεν θα πωλούσε, αν δεν είχε πρόθεση να αγοράσει κάποιο άλλο
προϊόν, που θα του ήταν άμεσα χρήσιμο ή που θα τον εξυπηρετούσε σε μελλοντική
παραγωγή άλλων αγαθών.
Κάποιος που παράγει, γίνεται αναγκαία καταναλωτής των
δικών του αγαθών, ή αγοραστής και καταναλωτής των αγαθών κάποιου άλλου. Δεν θα
πρέπει να υποθέσουμε ότι κάποιος, σε βάθος χρόνου, θα είναι ελλειπώς
πληροφορημένος και θα παράγει προϊόντα που δεν έχουν ζήτηση…».
