Τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρείται μια μεγάλη σε
έκταση επίθεση εναντίον της ελληνικής γλώσσας η οποία έχει πολλαπλούς στόχους.
Επειδή πολλοί επιχειρούν να ντύσουν αυτή την ενέργεια με τον μανδύα της
«εξέλιξης της γλώσσας», πρέπει, πριν απ' όλα, να τονιστεί η διαφορά ανάμεσα
στην εξέλιξη και την κακοποίηση.
Κάθε ζωντανή γλώσσα δεν είναι στατική.
Εξελίσσεται
ανάλογα με την εξέλιξη και τις ανάγκες μιας κοινωνίας με την προσθήκη νέων
λέξεων και όρων και την εγκατάληψη άλλων σαν ξεπερασμένων.
Είναι πολύ φυσικό
γεγονός πως οι σημερινοί Έλληνες δεν μιλούν την γλώσσα που μιλιόταν πριν 100,
50, ακόμα και πριν 10-15 χρόνια.
Κι αυτό επειδή τα πράγματα στην κοινωνία έχουν αλλάξει πολύ από τότε.
Κι αυτό επειδή τα πράγματα στην κοινωνία έχουν αλλάξει πολύ από τότε.
Αν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με
κάποιον που ζούσε την εποχή του Τρικούπη, σίγουρα θα μας κοιτούσε με απορία αν
τον καλούσαμε να «πάμε σε μια ψησταριά» καθώς η μόνη οικεία σ’ αυτόν έννοια
ήταν το «οινομαγειρείο». Κι, αντίστροφα, οι περισσότεροι από μας δεν θα ξέραμε
πού να πάμε αν εκείνος μας καλούσε να συναντηθούμε στο «Μπύθουλα», δηλαδή στη
σημερινή περιοχή του Κολωνού όπου εκείνη την εποχή λίμναζαν στάσιμα νερά
παρακείμενου ξεροπόταμου.
Η αποξήρανση του ξεροπόταμου άλλαξε και την ονομασία
της περιοχής και έκανε αυτή την έκφραση νεκρή και άγνωστη σε μας τους
νεότερους.
Τα παραπάνω επιχειρούν να δείξουν την φυσιολογική
εξέλιξη της γλώσσας η οποία είναι στοιχείο προόδου.
Όμως, είναι άλλο πράγμα αυτή η εξέλιξη κι άλλο η
κατά συρροή και κατά σύστημα αλλοίωση της γλώσσας με τη χρήση εξελληνισμένων
«αμερικανισμών»