Γράφει η υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος, Βούλα Πουλοπούλου - Ντουκάκη
Το Μαρούσι σήμερα, με κύριο χαρακτηριστικό του την ανάπτυξη που επέφερε το στρεβλό οικονομικό μοντέλο της τελευταίας 20ετίας, είναι αφημένο στο έλεος της οικονομικής κρίσης, με την τραγελαφική εικόνα του μαρασμού της εμπορικής δραστηριότητας στο κατά τα άλλα αναπλασμένο εμπορικό του κέντρο.
Μια πόλη που τη συνοχή και λειτουργικότητά της διεμβολίζουν μεγάλες αρτηρίες, όπως η Αττική οδός και η Κηφισίας, μια πόλη που συρρίκνωσε την ιστορική της διαδρομή μόνο σε μουσειακού τύπου εκδηλώσεις, μια πόλη που ξοδεύτηκε και ανάλωσε για την επένδυση των Ολυμπιακών Αγώνων, μια πόλη που αλώθηκε στην κυριολεξία από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, με την ενδόμυχη προσδοκία των κατοίκων της να αξιοποιηθεί στο μέγιστο η εμπορικότητά της, σήμερα πολύπαθη και αφημένη στα δεινά της, αναζητά το δρόμο της προκειμένου να κρατήσει όσα απέμειναν και να ανοίξει δρόμους για το μέλλον της.
Ποιο, όμως, είναι το ορατό μέλλον αυτής της κατακερματισμένης πόλης, ποιες είναι οι πηγές του πλούτου της, πώς μπορεί να προχωρήσει; Με ποιο σχέδιο θα σταθμίσει τον αναπτυξιακό της χαρακτήρα;Μήπως με την πρόσληψη τετράμηνων ή πεντάμηνων ανακυκλώσιμων ρουσφετιών;
Μήπως με τις μίζερες πολιτικές της ελεημοσύνης και των υποτυπωδών κοινωνικών παροχών;
Το Μαρούσι σήμερα, με κύριο χαρακτηριστικό του την ανάπτυξη που επέφερε το στρεβλό οικονομικό μοντέλο της τελευταίας 20ετίας, είναι αφημένο στο έλεος της οικονομικής κρίσης, με την τραγελαφική εικόνα του μαρασμού της εμπορικής δραστηριότητας στο κατά τα άλλα αναπλασμένο εμπορικό του κέντρο.
Μια πόλη που τη συνοχή και λειτουργικότητά της διεμβολίζουν μεγάλες αρτηρίες, όπως η Αττική οδός και η Κηφισίας, μια πόλη που συρρίκνωσε την ιστορική της διαδρομή μόνο σε μουσειακού τύπου εκδηλώσεις, μια πόλη που ξοδεύτηκε και ανάλωσε για την επένδυση των Ολυμπιακών Αγώνων, μια πόλη που αλώθηκε στην κυριολεξία από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, με την ενδόμυχη προσδοκία των κατοίκων της να αξιοποιηθεί στο μέγιστο η εμπορικότητά της, σήμερα πολύπαθη και αφημένη στα δεινά της, αναζητά το δρόμο της προκειμένου να κρατήσει όσα απέμειναν και να ανοίξει δρόμους για το μέλλον της.
Ποιο, όμως, είναι το ορατό μέλλον αυτής της κατακερματισμένης πόλης, ποιες είναι οι πηγές του πλούτου της, πώς μπορεί να προχωρήσει; Με ποιο σχέδιο θα σταθμίσει τον αναπτυξιακό της χαρακτήρα;Μήπως με την πρόσληψη τετράμηνων ή πεντάμηνων ανακυκλώσιμων ρουσφετιών;
Μήπως με τις μίζερες πολιτικές της ελεημοσύνης και των υποτυπωδών κοινωνικών παροχών;